Waar blijft de tijd? 5 weken Nieuw-Zeeland zijn voorbij gevlogen! Na onze twee bomvolle weken op het Noordereiland, konden we dan eindelijk zelf ook de 'no worries, be happy' leefstijl van NZ ervaren op het Zuidereiland. Met veel meer rust, meer overnachtingen op dezelfde plaats en latere vertrektijden van de bus was het een verademing na alle hectiek van het begin.

We zijn vanaf Picton (waar de ferry aankomt) naar het Abel Tasman National Park gereden aan de noordwest kust van het Zuidereiland. Een paradijs op aarde. Intens blauwe zee, prachtige stranden, enorme verschillen in getijden, zon en strakblauwe lucht (zie foto's fb). Het was een plaats om echt tot rust te komen. We hadden er twee overnachtingen en dus hadden we een hele dag om onszelf te vermaken. We zijn een stuk langs de kust gehiked naar een kleine baai om vervolgens lekker in de zon te liggen. De zee was ijskoud en net toen Roos en ik onszelf overwonnen hadden en erin geplonsd waren, werden we vanaf de kant terug geroepen. Stingray!

We zijn naar de Fransz Joseph glacier (gletsjer) geweest. Schoenen aan, speciale broek, jas, muts, handschoenen, tasje met ijsspikes en gaan! Met de helikopter vanaf het dorpje in het dal naar de gletsjer! Het was een vlucht van maar vijf minuten, maar wel vijf te gekke minuten! We werden onderaan de gletsjer afgedropt, waarna we met onze gids de gletsjer op zijn geklommen. Onze gids had een pikhouweel mee en elk pad omhoog of omlaag moest opnieuw uitgehakt worden.
Op de gletsjer staan was een hele aparte ervaring. Het voelde een beetje alsof ik 1000 jaar terug in de tijd gestapt was. Ik associeer gletsjers op de een of andere manier met de ijstijd en niet met iets van nu. We mochten ook absoluut niet van het pad afwijken, want overal om ons heen waren superdiepe gaten waar je in kon vallen. Op het einde hadden we nog net tijd voor een 'classic mountain picture' - wellicht hebben jullie die al voorbij zien komen op facebook haha. Het idee is dus dat je naakt (of in je ondergoed) bovenop de berg op de foto gaat. Het voelde nogal onwennig om ons uit te kleden in de sneeuw en zeker omdat er nog minstens dertig andere mensen mee stonden te genieten en foto's maakten van ons.

Queenstown... Wat een week, afgetrapt met Roos haar bungyjump van 134m hoogte! Goddank heelhuids terug gekeerd. Queenstown had ik me heel anders voorgesteld. Ik had een soort Wellington in mijn hoofd. Grote stad, veel mensen. Dat was het dus niet. Om te beginnen, Queenstown ligt aan een meer. Had ik geen idee van. Ten tweede, het was meer een soort skidorp. Het centrum was heel klein, met 4 minuten was je van de ene kant aan de andere kant. Er was geen grote supermarkt, alleen een kleine (dure!) supermarkt. Het is omringd door de bergen. Het was een ansichtskaart. Het was zo mooi, zo relaxed. We hadden voor zes nachten een hostel in Queenstown geboekt om bij te komen, te feesten en Fergburgers te eten.
Fergburgers. Een begrip in NZ. Het zijn de beste burgers die er bestaan. Met kaas, bacon, ananas, beef, sla, tomaat, ui, blauwe kaas(!!).. Wat je maar wilde. Ze zijn immens groot en Roos en ik hebben het voor elkaar gekregen om in de tijd die we in Queenstown hebben doorgebracht ieder 5 fergburgers te eten. Op de een of andere manier vonden we onszelf steeds met een fergburger in onze handen terug na het uitgaan. We hebben er ook nog twee nuchter gegeten gelukkig. Als je halfdronken bent, proef je toch niet helemaal wat je nou aan het eten bent.
In Queenstown hebben we ook afscheid moeten nemen van Mike, Emma en Zoë. Onze beste maatjes op de straybus. Mike en Emma gingen door naar het noorden, Zoë naar het zuiden en wij bleven. Het is zo gek en bijzonder hoe je in zo'n korte tijd elkaar leert kennen. Het is zo intensief, 24/7 met elkaar... Het idee dat je elkaar heel lang niet gaat zien, misschien wel nooit meer, zorgde ervoor dat iedereen wel wat tranen weg moest vegen bij het afscheid.

Na 6 nachten zijn we door gegaan naar het zuiden. Milford Sound! Middle of nowhere again. Naar het einde van de wereld. Nieuwe bus. Geen groep meer. Het was weer Roos en Mariska op avontuur aan de andere kant van de wereld. Milford Sound bestaat uit fjorden die zijn uitgesleten door gletsjers. We hebben een boottocht gemaakt door (langs?) de fjorden. Van tevoren waren we door iedereen lekker gemaakt over hoe mooi het wel niet was, maar persoonlijk vonden we het een beetje overrated. Het was heel mooi, maar we hebben echt mooiere en indrukwekkender dingen gezien in NZ. Die avond sliepen we in een soort kamp dat bestond uit allemaal slaapcabines. De stroom werd opgewekt door een aggregraat en het water werd opgewarmd door een houtvuur. We waren allebei kapot en vonden het dus geen van beiden erg dat de eerste nacht om 10 uur de stroom eraf ging en de lampen uit moesten. We lagen om half 10 al in bed. De tweede nacht waren we in Invercargill, een klein plaatsje aan de zuidkust van NZ. Niks te beleven. Zelfs de bioscoop ging al om 18.30 uur dicht. Wederom een nachtje op tijd naar bed.

Na het zuiden hebben we nog twee nachtjes in Queenstown geslapen en genikst, voordat we weer omhoog zouden gaan. En wat een feest, de halve groep van onze oude bus bleek er onze eerste nacht nog te zijn! (Die waren een paar dagen voor ons naar het zuiden gegaan) De gelegenheid dus nog maar even aangegrepen om een laatste afscheidsfeestje te bouwen. En het werd nog beter... Zoë kwam de volgende dag al terug en zou met ons in dezelfde bus naar het noorden zitten, samen met Daniel! (Daniel is nederlands, van hem wisten we al dat we hem nog zouden zien)

Na Queenstown wachtten alleen nog Mount Cook, Rangitata en Kaikoura op ons. NZ zat er bijna op. In Mount Cook heeft Daniel nog een heldendaad verricht door een gigantische spin (lijf van 2 cm) uit onze kamer weg te halen. Kaikoura was een spectaculaire laatste stop, waar we twee nachten gebleven zijn. Kaikoura is een klein kustplaatsje aan de oostkust en wordt ook wel de vishoofdstad van NZ genoemd. 'Kai' betekent 'eten' en 'koura' betekent 'kreeft'. Verder kun je er het hele jaar door walvissen spotten en zijn er dolfijnen, zeeleeuwen, zeehonden, albatrossen... You name it. En dus konden wij dit plaatsje niet voorbij laten gaan zonder minstens een van bovenstaande dingen te doen...

Met dolfijnen zwemmen!!! Om 4 uur 's nachts ging de wekker en om 5.05 moesten we bij het dolfijnencentrum zijn. Wetsuit aan, flippers mee, snorkel mee, instructiefilm gekeken en met de bus naar de boot! Na ongeveer twintig minuten varen, waren de eerste dolfijnen gespot en mochten we het water in! Ze waren overal! We hadden instructies gekregen om de dolfijnen te vermaken. In cirkels zwemmen, naar beneden duiken, geluiden maken. Vooral dit laatste was hilarisch als je even boven water kwam en uit alle snorkels de meest vreemde geluiden hoorde komen. Het was zo bijzonder om te merken dat de dolfijnen op je reageerden! Vooral als je beseft dat het wilde dolfijnen zijn, ze zijn nergens op getraind, zeker niet om 'met jou te zwemmen'. Tijdens de tweede duik heb ik misschien wel 3 minuten lang met dezelfde dolfijn gezwommen! We zijn vier keer het water in gegaan (na een tijdje moest de boot weer een stukje varen omdat de dolfijnen verder waren gezwommen) en daarna hadden we nog tijd om weer een beetje op te warmen met warme chocolademelk en koekjes. Het was magisch.

Gisteren zijn we met de bus vanaf Kaikoura naar Christchurch gegaan met Daniel, na afscheid van Zoë (nu echt) te hebben genomen. Van Daniel hebben we in Christchurch afscheid genomen. Hij sliep in een hostel, wij op de grond van het vliegveld. Vanmorgen zijn we terug gevlogen naar Brisbane, Australie.

Over NZ kan ik nog uren doorgaan, maar wat in ieder geval nog gezegd moet worden, is dat we zo ontzettend veel geluk met het weer hebben gehad! We hebben onze skydive kunnen doen, terwijl die de dag ervoor was afgelast. Vanwege het weer. We hebben de Tongariro crossing kunnen doen, de bus voor én na ons niet. Vanwege het weer. In Abel Tasman hadden we zon en strakblauwe lucht, 1 dag later stond het water enkelhoog in de open keuken. Op de Fransz Joseph gletsjer wordt 50% van de tochten afgelast omdat de heli niet kan vliegen... Bij ons ging het door. Uiteindelijk hebben we hebben maar twee dagen echt regen gehad, wat bizar weinig is voor Nieuw-Zeelandse begrippen. En beide dagen zaten we de hele dag op de bus. Dat was maar goed ook, want regenkleding maakte geen deel uit van onze uitrusting. Iets wat blijkbaar wel normaal schijnt te zijn als je NZ bezoekt.

Verder hebben ze in NZ fantastisch bier. Tui bier! Flesjes met vragen in de dop! We zijn nog nooit zo snel dronken geworden, we wilden steeds zo snel mogelijk nieuwe vragen beantwoorden! Het voelde een beetje als de festini ijsjes van vroeger. Naast bier hebben ze ook overal heel goedkope cider. Geloof me, dat is de volgende dag zo veel beter dan wijn.

Nieuw-Zeeland, je was fantastisch. Bedankt!